Klein boekje

.

Ik heb een klein boekje met teksten er in.

Voor elke dag een nieuwe tekst.

Kijk, dit is de tekst van gisteren:

Dus de gemiddelde persoon kan vier "echte" dingen per dag doen.

Sja... wat is echt?

Ik bedoel maar:

1. opstaan

2. wassen

3. aankleden

4. ontbijten

Dat zijn vier dingen...

Maar heb ik dan vier "echte" dingen gedaan?

Vier echte dingen verdeeld over de dag...

1. De krant lezen

2. Een film zien

3. Een uurtje liederen instuderen

4. Een vierkante meter schoonmaken

Zijn dat dan wel "echte" dingen?

Is iets alleen maar echt als je er voor gestudeerd hebt?

Bijvoorbeeld, dat je je buurjongetje taalles geeft...

Of iets, waar je niet voor hoeft te studeren: een stapeltje wasgoed voor iemand anders strijken.

Nu ga ik in ieder geval iets echts doen!

Vier rondjes steppen... echt wel!

Straatschrijfsel

Een intrigerend straatschrijfsel...

Iemand heeft dat hier ergens in de stad neer staan pennen.

En ik wil natuurlijk meteen weten wat er staat...

Wat is dat voor taal?

Ik gok op Turks.

En omdat google een goeie vertaler heeft heb ik het zinnetje daar ingetypt en gekeken wat er eigenlijk staat.

Dit is het, en ik hoop dat het klopt:

mijn vader is voor het eerst

vertrokken na mijn liefde

Daar valt een hele hoop over te filosoferen.

Maar eerst toch nog een andere vertaler erover heen gegooid:

Eerst verliet mijn vader me

en toen hield ik van

Dan toch maar weer een andere vertaalsite.

Die vertaalt als volgt:

Mijn andere favoriete nadat mijn vader 

moest verlaten voordat

En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.

Ik vind het vreemd... die vertalingen.

Als je Nederlands wilt leren moet je toch een beetje goeie vertalingen hebben?!

Nee, dat dit straatschrijfsel... Dat is tenminste duidelijk.

Hoewel, misschien ook niet!

Ik mis Vroom en Drees!

.

Van de week liepen Bram en ik door de stad en ineens had ik zin om naar V&D te gaan.

Maar potverdikkeme... die bestaat niet meer!

Aan mij heeft het niet gelegen...

Ik kocht er van alles en nog wat, tot zelfs een fiets!

De kleurigste maillots en sokken, kom er maar eens om.

En de leukste sjaaltjes....

Gelukkig heb ik er nog eentje uit die tijd.

Ik ben er zuinig op! Deze bijvoorbeeld heb ik daar gekocht...

Hij begint al een beetje op te raken... de gaten vallen er in, dus ik ben extra zuinig en voorzichtig.

Gelukkig kreeg ik van Bram afgelopen zaterdag drie! nieuwe sjaaltjes uit de kringloop.

Dus ik kan voorlopig voort.

Maar dat die klojo's V&D verkwanseld hebben...

Boeh!!

Ik hoorde dat één van de Vroom en Dreesen een kasteel heeft gekocht.

Nogmaals BOEH!

Maar ja... daar krijgen we de V&D niet mee terug...

Nou maar afwachten of ik bij de Hudson's Bay, die nu in het gebouw gaat zitten ook van die fijne maillots kan kopen.

Met bloemetjes er op graag! Doe deze maar in mijn maat:

Film-aanrader: Doof Kind

.

Sinds ik een cinévillepas heb ga ik minstens één keer in de week naar de film.

De pas is geldig in 42 bioscopen in heel Nederland, dus ik kan m'n lol op!

Vorige week een mooie film gezien: Fantom Thread (prachtig!) en woensdag meteen na koor om 12 uur zat ik al weer in de Filmschuur voor de docu/film: Doof Kind.

Een aanrader... een mooi, humoristisch en ontroerend portret van een dove jongeman, Tobias en zijn horende broer Joachim.

Tobias zit op deze foto rechts:

Een film gemaakt door Alex de Ronde over zijn twee zoons, met Tobias als doof kind in de hoofdrol.

Twee innemende jongens, die je leert kennen door de filmpjes, die hun vader in de loop der jaren van hun gemaakt heeft.

Echt prachtig en integer gedaan.

En af en toe heb ik heerlijk zitten lachen.

Tobias kan namelijk heel goed moppen vertellen (in gebarentaal natuurlijk) en je ligt in een deuk! 

En nu ik zelf slechthorend ben zou ik eigenlijk best wel graag gebarentaal willen leren.

Zeker als ik zie hoe mooi de gebaren zijn van Tobias. Net een soort ballet met de handen.

De film heeft de IDFA publieksprijs gewonnen. En terecht.

Gaat dat zien!

Als voorproefje zie je hier een interview met de filmer zelf: Alex de Ronde

Op YT zijn meer filmpjes te vinden. Tik maar in "doof kind" en je kunt ze allemaal zien.

De erfenis

.

Bram komt uit een groot gezin van 9 kinderen...

Een jaar of wat geleden overleed één van zijn zussen.

Iemand zei: "Temmy is gestopt met roken..."

Inderdaad: Temmy rookte als een schoorsteen en haar longen vonden dat heel vervelend!

Haar dood kwam niet onverwacht, want ze was al een jaar of twee ziek.

Maar dat maakte het niet minder droevig...

Toen de erfenis geregeld werd mocht Bram iets uitzoeken, iets persoonlijks.

En dat is nou het mooie van Bram: hij zocht geen duur klokje uit en geen kostbare ring.

Nee...

Hij zocht iets uit, wat Temmy elke dag in de hand had gehad: een onooglijk, klein aardappelschilmesje:

Hij kerfde daar haar naam in.

En op de achterkant de sterfdatum.

Nu heeft Bram dit mesje dagelijks een paar keer in de hand.

En natuurlijk denkt hij dan even aan zijn lieve zus, die gestopt is met roken...

Een mooie erfenis, mooier kun je je eigenlijk niet voorstellen.

Dag lieve Temmy!

Je broer denkt aan je...

Jos van Hest (2)

.

De dichter Jos van Hest is een vriend van me op Facebook. Ik heb 'm nog nooit in het "echie" ontmoet, maar toch denk ik dat ik 'm een beetje ken.

En daarom zijn Bram en ik op vrijdagmiddag naar Bar Joost gegaan, om een biertje te drinken natuurlijk, maar ook om een foto te maken van een gedicht, dat Jos van Hest daar op de spiegel heeft geschreven met een rode stift.

Dit is het gedicht:

Italianen zeggen dat de liefde

zelfs ezels laat dansen.

Ach, was ik maar zo'n Italiaan 

die dat zei - Nee, was ik maar

de ezel van die Italiaan.

Wat zou ik dansen op vier poten.

Zweven in een grijs vel van 

fluweel.

Zwieren met het kwastje 

in mijn staart.

Grappig hé?!

Een berichtje op FB en wij gaan er achteraan.

Voor heerlijk bier met... een heusche vrijdagse gehaktbal.

En een gedicht van Jos van Hest.

 Jos van Hest

Jos van Hest

.

Vorige week waren Bram en ik in een hele leuke kroeg waar een gedicht van Jos van Hest op de spiegel stond geschreven. Door de dichter zelf met een rode stift geschreven.

Ik zal het je morgen laten lezen...

Maar nu eerst een ander gedichtje van hem op een glasbak geplakt...

Op een glasbak?

Ja, echt!

Kijk maar:

Schrijf aan je toekomstige liefje

een waanzinnig warme liefdesbrief

Stop de brief in een fles

Gooi de fles in een glasbak

Wacht op het wonder

Jos van Hest

Overigens: ik heb het gedaan: een waanzinnig warme liefdesbrief geschreven...

En wat denk je?!

Jawel hoor... een wonder!

Maar ik zeg lekker niet welk wonder...

Stemmen

.

Vandaag heb ik geen tijd voor een blog.

Ik ga namelijk stemmen.

Dus...

Tot morgen!

P.S. Jij stemt toch ook?

Een jaar lang...

.

Vorige week kwam ik ergens een grappig berichtje tegen:

Lidia droeg vorig jaar dus een jaar lang hetzelfde jurkje. Ze vertelde er wel bij, dat ze twee precies dezelfde jurkjes heeft, zodat er altijd eentje in de was kon.

En waarom deed ze dit?

Om aandacht te vragen voor eerlijke en duurzame kleding.

Ik vind het wel een grappig idee.

Eigenlijk ook wel gemakkelijk: je hoeft nooit te denken, wat je aan gaat trekken.

En ik denk dat het meteen inhoudt, dat je ook een jaar lang geen kleding koopt en ik vraag me af of ik het zou kunnen.

Lidia schrijft in haar blog "all about fair fashion" over misstanden in de kledingindustrie.

Wordt jouw kleding wel eerlijk gemaakt?

Het heeft me wel aan het denken gezet...

Ik wil natuurlijk ook niet teveel uitgeven, maar ik wil ook niet dat er in een ver oosters land kleine kinderen mijn kleding voor een habbekrats in elkaar moeten zetten.

Dus... kijk ik op het etiket en als er staat "Made in Bangladesh" dan moet ik toch wel denken aan dat gebouw dat 5 jaar geleden instortte en waarbij 1127 mensen (vooral vrouwen) het leven lieten...

En dat die daar voor 20 cent per uur werkten...

Of je de oneerlijke toestanden tegen gaat door elke dag hetzelfde jurkje te dragen weet ik niet.

Maar Lidia deed het in ieder geval wel en schreef er ook iedere dag over in haar blog.

Meer lezen?

Klik dan even hierop: All About Fair Fashion

En het krantenartikel over de ramp lees je hier: Volkskrant 25 april 2013. In dit artikel staat dat er 200 doden te betreuren waren, maar later is dat bijgesteld... het waren er 1127! 

Peace is cheaper

.

Deze foto zag ik vorige week ergens op facebook, of instagram of het www... ik weet het niet meer.

Maar wat ik wel weet is, dat ik er door getroffen werd.

Oorlogen kosten niet alleen mensenlevens, maar ook gigantisch veel geld.

Echt gaaf, die foto.

En al spittend in mijn foto's van vorig jaar kwam ik deze foto tegen, die ik zelf gemaakt heb, een straatschrijfsel in Sevilla:

Misschien zie je me binnenkort wel in dit T-shirt rondlopen...

Ik ga er achterheen, want echt: Vrede is stukken goedkoper!

Op de een of andere manier vind ik deze bewering sterker nog dan deze:

Ik zou aan de voorkant "PEACE IS CHEAPER"  printen en "GIVE PEACE A CHANCE" aan de achterkant van het shirt.

En dan wereldwijd een verbod op wapens. 

Zou ik dat nog mogen meemaken?

Afi Seikler: Vasalis

.

Ik kan lekker veel putten uit het VK-blog van Afi.

Maar nu is het toch de laatste, althans voor dit moment.

Wat zal ik doen? Federico Garcia Lorca, de Spaanse dichter met die mooie ogen? François Villon, de Franse boef uit de Middeleeuwen? Of toch Breyten Breytenbach in het heerlijke Zuid-Afrikaans?

Het wordt de Nederlandse dichter Vasalis, voluit: Margaretha Droogleever Fortuyn-Leemans.

Hier Afi's bijdrage:

Als daar muziek is…

Als daar muziek is, wil ik die horen:

ik wil muziek voor oude mensen, die nog krachtig zijn,

en omgeploegd met lange, diepe voren

en ongelovig, die de wellust en de pijn

nog kennen. Die bezaten en verloren.

En als er wijsheid is, die geen vermoeidheid is,

en helderheid, die geen versterving is,

wil ik die zien, wil ik die horen.

En anders wil ik zot en troebel zijn.

 (Musik van Gustav Klimt)

Zelfs een Vasalis op een muur in Den Bosch, bij het Sint Jans Kerkhof:

En tot slot een gedeelte van een gedicht:

Aan een boom in het Vondelpark

Er is een boom geveld met lange groene lokken.

Hij zuchtte ruisend als een kind

terwijl hij viel, nog vol van zomerwind.

Ik heb de kar gezien, die hem heeft weggetrokken.

Vasalis... Margaretha Drooglever Fortuyn- Leemans (1909-1998)

Afi Seikler, Yeats: Cloths of Heaven

.

Als Afi Seikler hield ik me dag en nacht bezig met gedichten.

Nu is dat beduidend minder.

Ik pak wel eens een bundeltje en blader er wat in, lees een paar regeltjes en zet het bundeltje weer terug...

Nee, dan mijn alter ego Afi! Die werd gewoon verliefd op eeuwen geleden gestorven dichters, zoals de dichter William Butler Yeats uit Ierland...

Ze (=ik) was overigens niet de enige! Toen ze daar was, in Sligo waar een standbeeld van hem staat, zag ze jonge pubermeisjes dweperig de lange benen van het standbeeld omklemmen...

Een prachtgedicht, Cloths of Heaven, van Yeats is verwerkt in een monument.

Je ziet hier een hurkende figuur, mijmerend over de woorden van het gedicht...

Hier is een van Afi's (= mijn) vertalingen van dit gedicht van Yeats...

Hemelse kleden

Als ik hemels geborduurde kleden zou hebben

doorvlochten met gouden en zilveren licht, 

de blauwe en de schemerige en donkere kleding

van nacht en licht en de schemering,

dan zou ik de kleden onder uw voeten spreiden:

maar ik, arme, heb alleen mijn dromen;

ik spreid mijn dromen onder je voeten;

loop zacht omdat je op mijn dromen loopt.

Cloths of heaven

Had I the heavens' embroidered cloths,

Enwrought with golden and silver light,

The blue and the dim and the dark cloths

Of night and light and the half-light,

I would spread the cloths under your feet:

But I, being poor, have only my dreams;

I have spread my dreams under your feet;

Tread softly because you tread on my dreams.

Jaja, die Afi Seikler... dag en nacht bezig met powesie!

Ik denk, dat ik nu ook maar eens een gedichtje ga lezen...

Wie weet inspireert het me!

Morgen nog één aflevering van Afi uit het VK-blog...

Afi Seikler: De Uitnodiging

Ik heb wel "iets" met de Native Americans, vandaar hier een mooie tekst:

De uitnodiging

Een gedicht van Mountain Dreamer, een indiaanse oudste.

Het interesseert me niet wat je doet voor de kost.

Ik wil weten waar je naar hunkert,

en of je ervan durft te dromen

het verlangen van je hart te vervullen.

Het interesseert me niet hoe oud je bent.

Ik wil weten of je het risico durft te nemen om voor gek te staan voor liefde, voor je dromen, voor het avontuur echt te leven.

Het interesseert me niet welke planeten je dwarszitten.

Ik wil weten of je bent afgedaald in de kern van je eigen verdriet, of je bent geopend door de teleurstellingen van het leven, of dat je bent verschrompeld,

je hebt afgesloten uit angst voor pijn.

Ik wil weten of je pijn kunt verdragen,

zowel die van mij als van jezelf, zonder die pijn weg te stoppen, er van weg te lopen, of er wat dan ook mee te doen.

Ik wil weten of je vreugde aankunt, die van mij én die van jezelf, of je kunt dansen met overgave, extase toe kunt laten tot in de toppen van je vingers en tenen, zonder toevlucht te nemen tot voorzichtigheid, tot realisme, of rekening te houden met menselijke beperkingen.

Het interesseert me niet of het verhaal dat je vertelt waar is.

Ik wil weten of je een ander kunt teleurstellen, om eerlijk te zijn naar jezelf.

Of je de verdenking van verraad kunt verdragen, zonder verraad te plegen aan je ziel.

Ik wil weten of je zelfs zonder geloof durft te leven, zodat je zelf betrouwbaar kunt zijn.

Ik wil weten of je schoonheid kunt zien,

ook als die niet elke dag even mooi is,

en of je daarvan de bron hebt gemaakt waar je werkelijk uit leeft.

Ik wil weten of je met falen kunt leven,

zowel je eigen falen als dat van mij,

en nog steeds, aan de rand van het meer, uit volle borst ‘JA’ kunt schreeuwen tegen de zilveren maan.

Het interesseert me niet waar je woont en hoeveel geld je bezit.

Ik wil weten of je, na een nacht vol verdriet en vertwijfeling, moe en gekneusd tot op het bot, op kunt staan

en doen wat er gedaan moet worden voor de kinderen.

Het interesseert me niet wie je bent of waar je vandaan komt.

Ik wil weten of je midden in het vuur naast me zult staan, als het er echt op aan komt en niet terug zult deinzen.

Het interesseert me niet waar, of wat, of met wie je hebt gestudeerd.

Ik wil weten, als al het andere wegvalt, wat het is wat je uiteindelijk draagt.

Ik wil weten of je alleen kunt zijn,

en of je dan met je hele hart kunt houden van jezelf.

Ik luister nu naar: 

Native American- Cherokee Morning Song