Bedankt!

.

Met mijn dochter Roosje (in dit blog, Gouden Bergen, heette ze Tamar) gaat het goed!

Ze is geopereerd en 20 keer! bestraald en gecontroleerd... In juni hoeft ze pas weer terug te komen. Nog wel moe, maar heel gelukkig...
Bedankt voor de steun en lieve woorden... ik heb er veel aan gehad.

En ja... intussen ben ik met dit blog gestopt en weer doorgegaan met mijn "oude" blog:

http://marlou-praathuis.blogspot.com/

Daar kun je me weer vinden!

Kom gerust even langs, je bent van harte welkom...
Ik vind dat meer dan gezellig.
Tot daar!

Pauze of stoppen?

.

Precies elf jaar geleden heb ik de laatste van 33 bestralingen gehad.

Ik was begin dat jaar geopereerd aan borstkanker.

En tijdens het revalideren ben ik mijn vorige blog begonnen.

"Ik kan vliegen" heette dat blog. 

En het webadres was: www.marlou-praathuis.blogspot.com

Mijn allereerste blogje was: http://marlou-praathuis.blogspot.nl/2007/03/borstkanker-10-december-2007.html

Het hielp mij enorm om alles van me af te schrijven.

Totdat ik dacht: nou heb ik wel genoeg van me afgeschreven. 't Is mooi geweest. Klaar!

Onder het pseudoniem Dasja Goldberg ben ik verder gegaan.

Dat is dit blog, waarin je nu aan het lezen bent: Gouden Bergen. 

Een blog over vooral vrolijkheid... of boeken die ik gelezen heb of films.

Leuke reisjes... noem, maar op. 

Maar ja... nu is er toch een verdrietige periode begonnen, die weer met borstkanker te maken heeft.

En dat is niet míjn borstkanker, maar die van mijn dochter.

Mijn dochter, die op dit blog ook een pseudoniem heeft gekregen: Tamar.

Zo heet ze helemaal niet en op mijn praathuis kun je lezen hoe ze wél heet: Roosje.

Ik kan nu even niet over vrolijke dingen schrijven.

Ik ben me aan het focussen op dit, wat er nu allemaal aan de hand is.

En misschien kom ik terug. 

Als alles achter de rug is en Roosje helemaal genezen, dan zal ik dat laten weten.

Want het komt goed! Dat is iets dat ik zeker weet. We gaan er voor...

Allemaal de groeten van Marlou

Opraapsels van Wim...

.

Vandaag op de laatste dag van de week een foto van Wim del Arte.

Van een verzameling opraapsels.

Opraapsels van de stranden van Tenerife, waar hij woonde en waar hij dagelijks van alles vond. Gekke dingen, mooie dingen... van alles waar hij wat in zag...

Die foto dus...

Kijk maar eens goed en laat je verrassen:

Prettig weekend!

De steentjes van Wim...

.

Als ik aan het wandelen ben raap ik vaak stenen op.

Ik heb er daarom altijd wel een (of meer) in m'n zak.

Kleine stenen of iets grotere...

Ook veertjes of mooie schelpjes gaan er bij. 

Ik geef ze daarna allemaal ergens een plekje in de tuin, maar ook in huis. 

En vanmorgen toen ik het mini-veertje van een jonge Vlaamse Gaai opraapte moest ik ineens denken aan één van mijn webbies uit een "vorig leven", Wim Dellaert, of, zoals hij zichzelf noemde: Wim del Arte.

Hij is al een jaar of 3 dood... helaas... echt iemand die gemist wordt!

Een inspirerende kunstenaar, die woonde en werkte op Tenerife. Hij wandelde elke dag over het eiland en raapte van alles op: steentjes, veertjes, schelpjes. Hij zag overal wel wat in en maakte kleine kunstwerkjes van zijn vondsten. 

Zijn Facebook-pagina is gelukkig bewaard gebleven. En daardoor kan ik nu een hele tijd wegdromen in de prachtige foto's die hij er vrijwel dagelijks op zette.

Vandaag gaat het over steentjes.

Dus... hier komen wat foto's. Zomaar, ter nagedachtenis van Wim del Arte. 

De stapels stenen die hij overal op het eiland zette noemde hij "steenmannetjes".

Op het eiland vond hij de mooiste dingen, die daar aanspoelden. Glad gespoelde stukjes glas, kleine bootonderdeeltjes, zee-egeltjes...

Wim legde er mooie formaties van en maakte daarvan een prachtige foto, die hij vervolgens op zijn Facebook-pagina zette of op zijn weblog.

Gelukkig heeft Maria, zijn vrouw, besloten om alles van Wim te laten staan. Hij is dood, maar niet verdwenen en zeker niet vergeten...

De steentjes van Wim.

Dat ik daar nou ineens aan moest denken.

En dat hij daardoor toch voort blijft leven...

Zijn eerste weblog is hier te bewonderen: Wim del Arte. 

Klik er maar eens op en scrol naar beneden voor de prachtige foto's...

Nog één blogje

.

Nog een laatste blogje over de luchten boven de Waal van Willem den Ouden.

Ik licht er nog één schilderij uit en dan moet je zelf maar naar Kampen gaan, naar de oude synagoge...

Het schilderij heet "Doorbrekende zon boven de Waal".

Ik vind het zo knap, dat je die doorbrekende zon vast kunt leggen. De weelde van al dat licht en dat er altijd een lichtpunt is, wat zeg ik... dat er altijd lichtpunten zijn!

En natuurlijk zag Willem iets, een klein detail...

Wat moet dat een fijne plek zijn, waar hij voor het open raam aan het werk is... 

Er is ook zoveel te zien.

Kijk, hier is het detail.  Als je voor het schilderij staat zie je het eerst niet, maar dan...

Zo gaaf gedaan:

Een fietser!

"Hoe sterk is de eenzame fietser..."

Een puntgave fietser.

Met schaduw, want de zon breekt door.

In de zomer zit Willem voor het open raam te schilderen en te tekenen, studies te maken.

En in de winter, als de ramen dicht moeten werkt hij alles uit.

En dan...  expositie! Tot en met 1 juli te zien in Kampen.

De val van Icarus

.
Het sprookje van Icarus:

Icarus kreeg van zijn vader vleugels van was, om te ontsnappen van Kreta, waar hij gevangen zat.

Zijn vader waarschuwde hem: "Niet te dicht bij de zon vliegen, anders smelt de was!"

Maar Icarus werd roekeloos, hij vloog te hoog waardoor zijn vleugels smolten en hij

in de Egeïsche zee stortte. 

Dit verhaal uit de Griekse mythologie heeft heel veel schilders geïnspireerd.

Peter Paul Rubens bijvoorbeeld in 1638:

Daar valt de eigenwijze Icarus in de zee...

En dit schilderij van Landon, waar de vader van Icarus zijn zoon een soort van lanceert. Geschilderd in 1799.

Hoppa! Vlieg! 

En nu dus ook onze "eigen" Willem den Ouden, die de val van Icarus geschilderd heeft op een groot doek...

Je ziet vast wel dat kleine figuurtje dat naar beneden dondert... 

Icarus... de overmoedige, roekeloze Icarus is te dicht naar de zon gevlogen...

In het overzicht van de expositie kun je de val van Icarus zien en de enorme zon, die Willem den Ouden schilderde. Het schilderij hangt boven het altaar...

Morgen kom ik nog een keertje terug met Willem den Ouden, want... wie zijn werk heeft gezien blijft voortaan vaker staan om de wonderbaarlijk luchten te bewonderen.

Kijk maar eens, want dit zag ik afgelopen donderdag in het echt: de lucht boven de IJssel in Kampen.

De luchten van Willem den Ouden

.

Vorige week was ik met de NS naar Kampen.

Een hele reis van meer dan twee uur heen en meer dan twee uur terug, maar... een reis met een speciaal doel: De luchten van Willem den Ouden.

Willem is een schilder van 90 jaar en hij heeft 10 jaar lang vrijwel elke dag de luchten geschilderd die hij zag vanuit de open ramen van zijn atelier in Varik aan de Waalkade.

Ik begin met een humoristisch zelfportret van Willem (met alarmknop!)

De portretten zijn te zien in het Museum Henriette Polak in Zutphen. 

Maar daar ben ik dus níet naar toe geweest.

En wél naar Kampen! 

Naar de voormalige synagoge, waar "De laatste grote rivierenlandschappen" te bewonderen zijn.

Ik ben er heel lang geweest, daar in dat prachtige gebouw met die prachtige schilderijen.

Willem vraagt zich af, waarom wij niet méér naar de lucht kijken.

Daar is zoveel te zien!!

En: "De lucht verveelt nooit!"

Ik laat een paar schilderijen zien, met wat details.

Eerst de lucht daar boven de Waalkade, met uitbundig mooi weer...

En als je goed kijkt, dan zie je een paar mensen lopen. 

Ik zal ze even dichterbij halen, dan kun je ze beter zien:

Grappig hé, die twee, die daar aan het wandelen zijn. En niet veel groter dan een centimeter, dus in eerste instantie vallen ze op dat grote schilderij helemaal niet op.

Maar het is natuurlijk niet alleen maar mooi weer, daar aan de Waal.

Soms is er een heftige, dramatische lucht met onweer.

Voor Willem een feest! De bliksem schiet door de donkere lucht:

Ook hier zie je een mooi detail: een hondje dat zich kapot schrikt van dat natuurgeweld en zijn baasje dat de grootste moeite heeft om het hondje in bedwang te houden...

Zo prachtig!

Nou snap je misschien waarom ik er niet weg te krijgen was.

Ik heb alle schilderen stuk voor stuk uitgebreid bekeken en zou hier nog wel meer willen plaatsen, want zo mooi vond ik het...

Weet je wat?

Ik kom morgen gewoon nog een keertje terug...

Met nog meer luchten van Willem de Ouden.