Voorlopig tot slot

.

Voorlopig stop ik even met de Arend verhaaltjes.

Ik heb er nog heel veel meer, maar die komen nog wel eens.

Ik wil deze serie afsluiten met een recensie, waar ik best wel trots op ben:

Arend Goudsmit blogt sinds mei 2007 en is al door verschillende mensen ontdekt. Hij krijgt reacties, al meteen bij een van zijn eerste blogs en complimenten over zijn vermogen kleine verhaaltjes te schrijven vanuit het perspectief van het jongetje dat hij zelf ooit was. Die verhaaltjes zijn indringende portretjes van een jong kind en sommige momentopnames komen direct binnen: plotseling zie ik mezelf weer vier zijn, of zes of zeven. Of begrijp ik de weerzin van mijn eigen kind als ik hem met zijn lange haren naar de kapper sleep omdat ik de klitten er niet meer met de kam uit krijg. Terwijl ik eigenlijk zo blij ben met zijn lange haar dat hem zo goed staat, dat hem anders maakt.

Kinderlijke angsten, zo mooi verwoord als in "Onweer".  In september heeft hij nog niet zoveel geschreven, maar zowel "De imker" als "Jodelen" zijn kleinoodjes die het verdienen om gelezen te worden. En Arend? Ik hoop op meer verhalen van dat kleine jongetje.

Zingen komt bij Arend steeds weer terug. Zingen kan een grote drijfveer zijn, het leven de moeite waard maken. Neuriën of zingen zonder dat je het in de gaten hebt, dat is toch het teken dat het goed met je gaat, dat je lekker in je vel zit. Wie weet neuriet Arend wel vaak het in zijn infoblokken gelinkte nummer Gracias a La Vida, gezongen door Mercedes Sosa en oorspronkelijk uitgevoerd (en geschreven) door de Chileense politiek geëngageerde zangeres Violeta Parra. In zijn infoblokken staan nog meer mooie links naar muziek.

(geschreven door Diana van den Driessche- het blog van de Parelduiker)

Ik luister nu naar:  Gracias a la Vida