Nog een verhaaltje van Arend:

.

Ik was de boom

We spelen altijd buiten, achter in de boomgaard of voor het huis in de buurt van de Kolk.

Ik houd van verstoppertje spelen.

En van boompje verwisselen.

Omdat er een keer een boom te weinig is, speel ik een boom.

"Ik was de boom", zeg ik.

Ik strek mijn armen uit en zwaai in de lucht.

Ik zet mijn voeten stevig op de grond.

Ik ben de boom.

Wij spelen altijd buiten...

Pseudoniemen

.

Inmiddels weten een paar lezers dat dit blog onder een pseudoniem wordt geschreven.

Ik wil een beetje onbekend blijven en vind het heel grappig als ik zomaar "gevonden" word.

Het schrijven voor een weblog is ooit rond 2007 ontstaan bij de Volkskrant: dat werd het VK-blog genoemd.

Ik heb daar verscheidene blogs gehad en daar wil ik het de komende tijd maar eens over hebben.

Mijn allereerste blog was een blog, dat ik schreef onder de naam Arend Goudsmit.

Ik schreef hele kleine korte verhaaltjes over mijn kindertijd.

Alle verhaaltjes zijn gebaseerd op de waarheid: echt gebeurd, alleen schreef ik dus onder een pseudoniem. Ik heb namen veranderd en soms een situatie.

Niemand kende mij en ik had al snel een aardig aantal volgers: onder andere Annette Lemaire, Kitty Vromen, Christine Damman en Fred van der Wal. Ik noem deze vier, omdat ik nog steeds contact met ze heb. Annette blogt trouwens ook nog steeds! Klik maar eens hier: Voelsprieten

Hier is het allereerste verhaaltje van Arend:

De eerste stappen worden gezet aan de oever van de WAVER, een mooi, slingerend zijriviertje van de Amstel.

Ik heb geen schoenen en mijn blote voeten voelen voor het eerst het vochtige gras met daarin eindeloos veel madeliefjes en paardenbloemen.

Er kriebelt iets onder mijn grote teen: een miertje.

Ik buk mij om het van dichtbij te bekijken en daar rol ik voorover.

Ik lach en zing.

"Kan iemand Arend halen? " roept mijn moeder Else.

En daar rennen Rosa en Charlotte naar mij toe en buitelen over elkaar heen.

Het leven is mooi en groen.

De zon schijnt altijd. 

De Waver is helder en vol stekelbaarsjes.

Morgen verder over Arend Goudsmit...

En dit was het eerste plaatje van hem:

Yad Vashem

.

Yad Vashem betekent: hand en stem.

Het is een officiële gedenkplek op een berg in Jerusalem.

Een enorm terrein waar duizenden bezoekers dagelijks hun vermoorde familieleden of vrienden of zomaar onbekenden gedenken, en waar elke stap beladen is met heel veel verdriet...

Stil loop ik daar rond. 

Eerst door de tuin, waar bomen zijn geplant door de mensen, die gered zijn speciaal voor hun redders.

Kijk maar eens: Truus Menger en Hannie Schaft. 

Twee dappere vriendinnen uit het verzet.

De tuin is inmiddels heel groot gegroeid, de bomen vertellen ieder hun verhaal...

Het park is gewijd aan "De rechtvaardigen onder de volkeren".

Er doorheen lopen maakt je stiller dan stil...

In elke boom voel je dankbaarheid voor de redding en het overleven.

Maar dan, als je de herdenkingsruimte in gaat besef je een beetje de waanzin van die oorlogsjaren. En eigenlijk kan ik het allemaal niet bevatten...

Het is teveel.

Het is te erg.

Het kan niet.

En daarom zeggen we steeds weer: 

zichronam livracha   זכרונם לברכה

dat betekent:

Hun nagedachtenis zij tot zegen.

Ik luister nu naar:

Remember me...

Naar Jerusalem

.

De afstand tussen Tel Aviv en Jerusalem is ongeveer 45 kilometer.

We willen eigenlijk wel met de trein, maar het rechtstreekse treintraject is nog niet klaar en nu moet je via het zuiden en dan weer naar het noorden. Maar eerst moet je naar het station en eenmaal in Jerusalem ook weer vanaf het station met de bus naar het huisje. Je doet er uren over. Echt een ommelandse tocht.

Als ik nou gezond zou zijn zou ik het doen, desnoods zou ik gaan liften, maar nee... we gaan heerlijk met de taxi. Die rijdt ons tijdens zonsondergang door een prachtig landschap naar het appartement in de Abraham Lincoln Street dat we van Rami huren. Hij heeft precies getekend waar we er in moeten:

Ik ga even mijn matras uitproberen (ja hoor, duh!) en daarna gaan we de buurt verkennen.

Gelukkig ligt onze straat niet ver van het centrum en gaan we lopend die kant op om iets te eten te scoren. In de Soekh schijnt de beste het tentje van "Lina" te zijn.

Kijk eens, wat een pracht humus! Dit is zo ontzettend lekker!

En zo ziet Lina er aan de buitenkant uit... een echte aanrader.

In de Soekh moet je wel even vragen, maar iedereen kent "Lina"

Na de maaltijd gaan we weer terug naar ons appartement en duiken ieder onze kamer in om een beetje te schrijven en te badderen...

Ik voel me nog steeds niet lekker, maar het gaat wel wat beter. Gelukkig!

Uche uche uche...

.

's Nachts hoest ik heel Yaffo wakker, of in ieder geval ons huis. En dan met name Tamar.

Die doet ook geen oog dicht en appt met Elinor, onze huisbaas, of die misschien iets tegen hoest heeft.

De volgende ochtend komt die met een tasje vol anti-hoest-dingetjes: zuigtabletjes, paracetamol, hoestdrank en wat ze zoal in haar eigen medicijnkastje had staan.

Maar ze zegt ook, dat ik naar de dokter moet. Niet zo lang doorlopen met die hoest.

Uche uche uche

Dus... even op internet gesnuffeld en niet ver bij ons vandaan is een medisch centrum, waar Tamar naar toe belt om een afspraak te maken.

We kunnen meteen terecht en het blijkt een Frans Centrum te zijn: Le Centre Medical. En iedereen spreekt Frans! Een vreemde gewaarwording, daar in Tel Aviv.

Dokter Edgar Cohen onderzoekt me en constateert een zware bronchitis.

Hoppa! Pillen! Kom maar op met die zooi...

Een antibioticakuur, predison en een puff-ding.

Dat gooit nogal met zware middelen, en dat voor mij... ik gebruik nooit medicijnen!!

Maar dit is een noodgeval, dus we lopen naar de apotheek... ook Frans!

Ze geeft me meteen een glas water en de eerste lading, die ik direct moet slikken.

En een uitleg van het puff-ding.

Een heel gedoe, maar ik doe het allemaal, want 's middags vertrekken we naar Jerusalem, dus ik wil dan wel weer op de been zijn.

Een tip voor als je naar Israël gaat: neem een goede verzekering.

De kosten zijn schrikbarend hoog. Gelukkig had ik alles goed geregeld en heb ik mijn geld allang weer terug.

Date met Schlijper

.

Omdat Bram dagelijks naar de foto's van de fotograaf Thomas Schlijper  (klik) kijkt en... omdat ik toevallig weet dat Schlijper in Tel Aviv is, als wij er ook zijn, heb ik een geintje bedacht!

Ik mail hem om een afspraakje te maken om ons te laten fotograferen en dat hij dan die foto op zijn site zet.

Ik zie het gezicht van Bram al!! 

Tamar en ik zitten ons enorm te verkneukelen.

En Schlijper heeft er ook zin in. Hij ziet het helemaal zitten.

Kijk... hij fotografeert echt heel prachtig! En meestal mooie jonge vrouwen, wat ik me overigens wel kan voorstellen.

Deze bijvoorbeeld in Tel Aviv:

Mooie foto toch?!

En het lijkt me zo leuk als Bram dan nietsvermoedend foto's zit te bekijken dat hij dan een foto van mij en Tamar ziet, ergens in Tel Aviv, bijvoorbeeld op de Sderot Rothschild.

Schlijper en ik appen een beetje heen en weer, maar helaas... doordat Tamar en ik allebei helemaal niet lekker zijn gaat het niet lukken.

Zoooo jammer!

Ik vond het zo'n leuk plannetje...

Maar ja, misschien komt het er ooit nog eens van.

Hier nog een foto van Schlijper. In het midden zie je het hotel, waar wij boven op het dakterras hebben gestaan! Midden in de witte stad...

Verder in het museum

.

Het is een heel groot museum, met heel erg veel kunst. 

Als ik er doorheen slenter kom ik in diverse zalen, waar de meest prachtige verzamelingen hangen.

Rijke mensen hebben in de loop der jaren hun collectie aan het museum geschonken.

Dat je zoveel geld hebt, dat je verscheidene Chagalls bezit, dat vind ik nogal wat, maar dat je ze aan het Tel Aviv Museum of Art schenkt... dat vind ik echt geweldig.

En mooi ook, dat zo'n zaal, waar jouw collectie hangt dan ook jouw naam krijgt:

Moshe en Sara Mayer hadden nogal wat Picasso's... Sodeju zeg, da's toch niet niks!

Deze vind ik mooi en die mag ook wel bij mij aan de muur hoor!

Picasso heeft zo ontzettend veel geschilderd en zoveel mooie dingen.

Kijk eens naar deze: beeldschoon toch?! Een sprookje...

Ik raak helemaal geroerd als ik langs de Picasso's slenter.

Het is niet druk in het museum en ik kan alles op m'n dooie gemakje bekijken.

Maar als het een uur of 1 is moet ik toch naar de uitgang, waar ik een "date" heb met Tamar.

Nog snel een Klimt meepakken:

Ohhhh, kon ik hier maar een hele middag voor staan.

Er is zoveel in dit schilderij te zien!

Maar ik moet naar beneden en daar zie ik Tamar al binnenkomen.

We gaan naar de buren, waar we gaan lunchen en waar we onze bevindingen uitwisselen.

Zo gezellig, samen met mijn dochter!

Louise Bourgeois

.

Het Tel Aviv Museum of Art is een schitterend museum, waar ik een hele morgen rondgezworven heb.

Een enorm complex! Met diverse gebouwen, die allemaal aan elkaar verbonden zijn.

De expositie waar ik het eerste naar toe ga ligt diep onder de grond in het tweede gebouw. Met een lang roltrap moet je er naar toe. 

Het is de expositie van Louise Bourgeois. Een spannende kunstenaar, nog 101 geworden!

Hier samen met Andy Warhol:

Ze maakte de meest pikante dingen... ik loop met rooie wangetjes door de expositie.

Maar mooi!

Kijk maar eens naar dit vrijende stelletje:

Louise Bourgeois was niet echt preuts. Er bevinden zich meer best wel intieme kunstwerken op de expositie.

Mooi gemaakt!

Wat ik dan weer gaaf vind, zijn de teksten.

Op grote platen afgedrukt en aan de muur gehangen.

Deze bijvoorbeeld:

Zou dat een lekker maaltje geweest zijn?

Opvallend is het bronzen beeld genaamd "Maman". Hier zie je een kleine kopie van een enorme spin, die bij het Guggenheim museum in Bilbao staat.

Een klasje zit er bij en krijgt uitleg.

Helaas kan ik het niet verstaan...

Het is een bijzondere expositie.

Als je meer wilt weten over Louise Bourgeois kun je hier klikken: Louise Bourgeois

En wil je meer over het museum weten, dan klik je hier: TAMuseum of Art

Ronit Elkabetz in het Design Museum

.

Sja, als grafisch vormgever (Tamar!)  wil je natuurlijk het Design Museum zien.

Het is een prachtmuseum in Tel Aviv in de buitenwijk Holon.

En het is pokkeweer, dus wat kun je dan beter doen, dan een museum bezoeken.

Door de stromende slagregen worden we door een aardig oud taxi-chauffeurtje naar Holon gebracht. Zeker een half uur met de taxi. Maar lekker droog en de taxi wordt door de academie betaald, dus waarom niet!

We mogen zelfs in zijn taxi blijven schuilen als we aangekomen zijn op de plaats van bestemming. Hij zit nergens mee en vindt het wel gezellig.

Tot het na een paar minuten droog is en dan gaan we...

Het gebouw is imposant.

Schitterende ronde vormen van cortex metaal:

Er liggen nog heel wat plassen, maar het regent gelukkig niet meer.

In het museum is een prachtige expositie over een prachtige Israëlische beroemdheid: 

Ronit Elkabetz (klik)

Een beroemde extravagante actrice, die vorig jaar is overleden.

Eerlijk gezegd had ik nog nooit van haar gehoord.

De expositie gaat over haar garderobe, haar sieraden, hoeden en petten en damescorsetten...

Zelfs haar ondergoed ligt ten toon. Dat vind ik nogal ver gaan, maar het is wel heel bijzonder ondergoed. Vooruit dan maar...

Een mooi mens, echt waar... maar waarom dit allemaal in het designmuseum moet??

Omdat de kleding één en al design is?

Hier nog een filmpje over het museum.

Leuk om te zien...

Ik krijg helaas de YouTube filmpjes niet meer in beeld. Maar als je de link kopieert en in Google inpiepelt kom je er ook:

https://www.youtube.com/watch?v=fz4pk-6Q-kQ

Mooi he... net een ballet...

Kaarten en dergelijke

.

Als ik op vakantie ben stuur ik eigenlijk nooit kaarten.

Vroeger wel, maar nu niet meer.

Soms is de postzegel stukken duurder dan de kaart zelf en ook komt de kaart meestal als je allang weer thuis bent aan.

Maar... ik ben wél gek op kaarten. In elk museum koop ik er wel eentje. 
En dan heb je ook nog de gratis kaarten: die pluk ik overal vandaan.
Ik heb een bakje waar ik ze in doe en soms verstuur ik er eentje.

In Tel Aviv heb ik er weer een paar leuke kunnen scoren.

Het zijn eigenlijk een soort van visitekaartjes, maar dat dondert niet.

Ik vind ze gewoon leuk...

Deze bijvoorbeeld. Ik hou van kleurtjes en heb dan ook bijna altijd kleurige dingen aan.

Mij zul je niet gauw zien in het zwart (dat heb ik gehad!) maar eerder in deze kleurtjes:

Ik vind het heel leuk, dat het vrouwen van mijn leeftijd zijn. En niet van die dunne booskijkende meisjes.

Hier word ik heel vrolijk van. 

En van deze ook. Het visitekaartje van een prettig, gezellig en rommelig eethuisje in Yaffo:

Het is het kaartje van "Puaa" (spreek uit: poeaa) in de Rabbi Yohananstraat vlakbij de vlooienmarkt. We hebben er ontzettend lekker zitten nasjen.

Dit is de achterkant van het kaartje:

En wat er staat??

Geen idee!

Je kunt je naam invullen, dat snap ik wel.

Misschien ook een geboortedatum??

De website van "Puaa" is hier te vinden.

En Google levert een vertaler, dus je kunt je lekker uitleven.

Maar heb je daar geen zin in, dan is hier de grappige vertaling van Google van één van de  teksten:

Het menu van "Puaa" is niet pretentieus hij zelfgemaakt,

voedzame, gezonde en nederig en biedt bezoekers unieke gerechten en proeven-  zoals slijpen tomaten verkoold, stukjes kipcurry, GP met spinazie rauwe tahin...

Het stukje eindigt met: "Schoonheid en vrede"

Dat is nou precies wat ik je toewens: "Schoonheid en vrede" ... oftewel

יופי ושלום en dit is het hebreeuws voor vrede, shalom: שלום

Ach...

.

Ach... hoe droevig, deze gebeurtenis...

We zijn met onze Bauhaus-wandeling in Tel Aviv bezig als een beetje sjofele jongeman ons aanspreekt en een papiertje in de hand drukt. Hij heeft er een hele stapel van en is ook bezig om de papiertjes overal op te hangen.

Eerst denk ik dat het misschien een junk is.

Hij moet huilen... en ik heb met hem te doen.

Ik lees het papiertje, maar kan er helaas niets van lezen.

Dat zeg ik hem ook... "I don't read or speak Hebrew" zeg ik tegen hem.

Hij knikt met tranen in zijn ogen.

En als ik het papiertje beter bekijk begrijp ik het.

Kijk... jij snapt het ook wel, ook al spreek je geen woord Hebreeuws:

Ach... zijn kleine zwarte Moushi is kwijt...

Ik hoop, dat hij het katje terugvindt en dat hij weer kan lachen en spelen met die kleine zwarte doerak...

Een vreemde taal...

.

Jaren geleden heb ik twee jaar Hebreeuws gestudeerd.

Ik was een stuk jonger dan nu en de klepjes stonden nog helemaal open voor het leren van een taal.

Het was ontzettend leuk en ik heb vaak de slappe lach gehad. Heerlijk dus.

Maar ja... ik verhuisde en moest stoppen met de studie. Stomme smoes, ik had er best mee door kunnen gaan... Had ik het maar gedaan denk ik wel eens, dan had ik het nu vloeiend gesproken en kunnen lezen.

Nu ik in Tel Aviv ben word ik natuurlijk bedolven onder de Hebreeuwse teksten.

Bij het binnenkomen in ons huisje begint het al:

Van de eerste twee (en iets verderop dezelfde woorden) zie ik dat er Baruch Ata (ברוך אתה) staat. Dat betekent: gezegend ben jij. Ik vraag aan de bakker aan de overkant wat het verder betekent. Zij vertaalt het voor me: "Gezegend ben jij, die dit huis binnenkomt en gezegend ben jij, die het huis weer verlaat."

Mooi. Dat weet ik dan weer. Daar hou ik van... en ik vind het mooi bij het binnenkomen en weggaan.

Maar het volgende vind ik wat moeilijker:

 Ik vraag links en rechts wat het betekent, maar niemand weet het.... zelfs mijn webvriend  די מריו weet het niet... Maar misschien kom ik er nog eens achter...

Gelukkig worden de straatnamen vertaald. Daar hoef je niet op te puzzelen.

Blij toe! Want het krioelt me voor de ogen...

Door de vertaling erbij leer ik wel weer wat de letters betekenen. Toch handig.

En tot slot een speciale voor Dienie, die hartjes spaart:

Ik heb geen idee wat de letters betekenen. En bij nader inzien zie ik een gebroken hartje...

Toch misschien niet zo'n goeie...

Nou deze dan, hiervan weet ik dat אהבה liefde betekent.

Kijk maar eens bij Klaprooske dan kun je nog twee foto's zien, die ik opgestuurd heb, waarvan eentje met Tamar op de rug gefotografeerd... en een leuke tekst op een vreemde kolom, gelukkig in het Engels...